Olga Rusin, Sinfonia Varsovia, Grzegorz Wierus

Być buntownikiem czy pozostać wiernym tradycji? – to pytanie towarzyszące twórcom od stuleci. Pomaga im określić ich artystyczną tożsamość, a potomnym pozwala z perspektywy czasu na nadanie definicji trendom w sztuce. Odpowiedź na to pytanie nie przychodzi łatwo. Pojawia się po latach studiów i prób twórczych, często jednak nie jako deklaracja na całe życie, tylko czasowa decyzja, dzięki której poeta, malarz czy kompozytor mają szansę dopracować swój aktualny styl. Siergiej Prokofiew w swojej autobiografii wskazał na cztery linie przemian, które charakteryzowały jego twórczość. Nic dziwnego – należał do kompozytorów wiecznie poszukujących. Pierwsza z linii – „klasyczna” – to kierunek, który znakomicie reprezentuje Symfonia D-dur op. 25 o takim właśnie przydomku. Tradycję z nowoczesnością z powodzeniem łączył w swej twórczości Włoch Ottorino Respighi. Urodzony w latach 80. XIX wieku, inspiracji szukał w muzyce jeszcze starszej, mianowicie bogatym dorobku ojczystego renesansu i baroku. Znakomitym przykładem muzycznej stylizacji jest suita Ptaki z 1928 roku, w której kompozytor dźwiękami stara się oddać ptasie głosy i typowe dla poszczególnych gatunków zachowania. Ze światem natury, uchwyconym pierwotnie w ludowych pieśniach polskich Kurpiów czy innych regionów świata, korespondują utwory Karola Szymanowskiego i Luciana Beria. Nawiązanie do tradycji polega tutaj na sięgnięciu do folkloru i jego żywego kolorytu. Jest to szczególnie wyraźne w cyklu pieśni Beria, z których każda śpiewana jest w oryginalnym języku (m.in. po angielsku, francusku, prowansalsku, azersku, ormiańsku i w dialekcie liguryjskim) z akompaniamentem dość nietypowego zestawu instrumentów.

Malina Sarnowska

Partnerzy

• 
  Zadanie zostało zrealizowane dzięki wsparciu finansowemu Miasta Stołecznego Warszawy w ramach Zintergrowanego Programu Rewitalizacji m. st. Warszawy do 2022 roku.

Sponsorzy

Patroni