Karolina Gutowska, Magdalena Krzyżanowska, Anna Loska, Krystyna Wiśniewska, Piotr Kopczyński

Antonín Dvořák to jeden z kompozytorów, których muzyki trudno nie kochać. Daru pisania zapadających w pamięć melodii zazdrościł mu sam Johannes Brahms, który powiedział podobno, że chciałby napisać temat tak dobry jak te, które Dvořák tworzy jako akompaniament dla głównego głosu… Usłyszeć je można nie tylko w słynnych dziełach orkiestrowych, lecz także w kameralistyce.

Sztandarowym przykładem jest Kwintet fortepianowy A-dur op. 81, wypełniony po brzegi inspiracjami czeską muzyką ludową z jej kołyszącymi tańcami i zamgloną melancholią. Daleko jednak Kwintetowi do prostoty Tańców słowiańskich, pisanych pod presją wydawcy – utwór stworzył bowiem kompozytor w pełni dojrzały i świadomy. Z potrzeby serca narodziły się również słabo dziś pamiętane, zwłaszcza w oryginalnej wersji na trzy instrumenty smyczkowe, Miniatury op. 75a. Powstały, by trzech dżentelmenów, mieszkających wówczas pod jednym dachem, mogło od czasu do czasu wspólnie pomuzykować. Student chemii i skrzypek amator, jego nauczyciel instrumentu i zarazem kolega Dvořáka oraz sam kompozytor, utalentowany altowiolista. „Cieszę się pisaniem tych miniatur, jakby to było symfonia”, donosił w jednym z listów. Czy potrzebna jest lepsza rekomendacja?

Pochodzący z małego miasteczka Dvořák stworzył wspaniałą syntezę tego, co lokalne z tym, co globalne, do czego wykorzystał swój unikatowy, rozpoznawalny po kilku taktach język muzyczny, pełen prawdziwego umiłowania życia. Czy mamy w historii naszej muzyki kompozytora, który tak jak Dvořák umiałby afirmować świat przy pomocy dźwięków? Chyba nie, co sprawia, że muzyka autora Symfonii Z Nowego Świata jest nam i bliska, i daleka zarazem.

Piotr Matwiejczuk

Partnerzy

• 
  Zadanie zostało zrealizowane dzięki wsparciu finansowemu Miasta Stołecznego Warszawy w ramach Zintergrowanego Programu Rewitalizacji m. st. Warszawy do 2022 roku.

Sponsorzy

Patroni